Metodę kinesiotapingu wynalazł fizjoterapeuta, doktor Kenzo Kase, w latach70. ubiegłego wieku. Metoda ta wykorzystuje specjalistyczne plastry bądź taśmy, które są naklejane na te partie ciała, które w szczególności są narażone na ból, kontuzje i urazy.
Taśmy do tapingu wykonane są z bawełny oraz kleju akrylowego, dzięki czemu są elastyczne i nie krępują ruchów. Grubością i strukturą przypominają trochę ludzką skórę. W pełni przepuszczają powietrze, dzięki czemu skóra ma czym oddychać. Poprzez redukcję napięcia skóry przyczyniają się do zmniejszenia odczuwanego bólu. Usprawniają przepływ krwi i limfy. Zapobiegają powstawaniu obrzęków. Rozluźniają nadwyrężone mięśnie. Dzięki zastosowanie kleju akrylowego, taśmy są wodoodporne i mogą być noszone przez kilka dni z rzędu.
Początkowo były wykorzystywane głównie w rehabilitacji, przez fizjoterapeutów oraz chirurgów. Teraz używa się ich również profilaktycznie. Szczególnie polecane są sportowcom, osobom ciężko pracującym fizycznie, narażonym na nadwyrężenia, urazy i kontuzje. Pozwalają zredukować ból bez użycia farmaceutyków, dlatego świetnie nadają się dla osób o przewlekłych bólach (np. przy urazie kręgosłupa) oraz kobiet w ciąży, które przecież nie mogą zażywać żadnych leków przeciwbólowych. Pomogą również przetrwać długie podróże, które musimy spędzić w pozycji siedzącej. Sam twórca taśmy poleca stosowanie jej również na twarzy w celu zapobiegania powstawaniu zmarszczek.
Aby zapewnić prawidłowe działanie taśmy, należy ją umiejętnie nałożyć na skórę. Powierzchnia skóry powinna być czysta, sucha i gładka. Jeśli miejsce, w którym chcemy zaaplikować plaster jest mocno owłosione, należy je wygolić. Po nałożeniu taśmy warto ją potrzeć, by usprawnić działanie kleju, który reaguje na ciepło.
W przeciwieństwie do opasek kompresyjnych, taśmy do tapingu można używać cały czas. W przypadku opasek należy robić małe przerwy.
Jedynymi przeciwwskazaniami do stosowania taśm są ostre infekcje wirusowe, bakteryjne lub grzybicze skóry oraz choroby nowotworowe.
